دو رکعت عشق به نیابت از جامانده‌ها؛ گفت‌وگویی با زیارت اولی‌های مهاجر افغانستانی

به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسینم، از بدو تولد در روضه‌ها شرکت می‌کنیم، در کودکی لباس سیاه می‌پوشیم و در عزای امام حسین علیه السلام بر سر و سینه می‌زنیم و با عشق و محبت حسین و عاشورای حسینی رشد می‌کنیم.

مهاجرین افغانستانی مقیم ایران که بیش از چهار دهه میهمان جمهوری اسلامی ایران هستند، امسال برای اولین بار توانستند با دریافت دفترچه‌های خروج و مراجعت به زیارت عتبات عالیات بروند و همگام با سایر کشورها در اجتماع عظیم اربعین حضوری پرشور داشته باشند.

سالهاست مهاجرین افغانستانی آرزوی زیارت کربلا را در دل دارند و چه بسا کسانی که با این آرزو بدرود حیات گفته‌اند.

امسال در اقدامی بی سابقه، مسئولان اداره اتباع و وزارت کشور، دستورالعملی برای پیوستن مهاجرین به صفوف زائران کربلا تنظیم کردند و از همان روزهای آغازین دفاتر کفالت پر شد از کسانی که برای رفتن به کربلا اعلام آمادگی کردند.

دیری نپایید که تعداد زائران از هزاران گذشت و توزیع پاسپورت‌های ویزا شده که تا سال پیش آرزویی دست نیافتنی بود در دستان مهاجرین قرار گرفت.

مهاجرین با دادن کارت آمایش یا پاسپورت‌شان ویزا گرفتند و این آغاز یک حرکت همیشگی برای رفتن آنها به عتبات عالیات است.

حالا محله‌های مهاجرنشین پر است از گروههایی که آمادگی رفتن می‌گیرند و بسوی مرز شلمچه به راه می‌افتند و با هر وسیله‌ای خود را به نجف و سپس کربلا می‌رسانند.

خبرنگار اعزامی تسنیم مستقر در کربلای معلا با زائران همراه شده و با زائرانی که برای اولین بار این زیارت عرفانی را تجربه می‌کنند به گفت‌وگو نشسته است.

«علی محسنی»؛ تاجر جوان لب تاپ و کامپیوتر، جوانی حدودا سی ساله با چهره‌ای گرم و صورتی خندان می‌گوید: اصلا تا هنوز باورم نمی‌شود در کربلا باشم، واقعا اینکه می‌گویند امام حسین خودش می‌طلبد راست است، من سر کار بودم و یکباره همه چیز دست به دست هم داد و خیلی فوری کارهایم جور شد و آمدم. با اینکه در اوج شلوغی کار و کاسبی بود اما عشق اباعبدالله ما را به اینجا آورد و چه چیزی بهتر از اینکه آدمی انتخاب شود تا اربعین در بین الحرمین باشد.

پیرمردی دیگر با خنده جلو می‌آید و می‌گوید: من دیگر هیچ آرزویی در دل ندارم و اگر بمیرم با خیالی راحت خواهم مرد چونکه تنها آرزویم زیارت حرم اباعبدالله بود که امسال نصیبم شد.

او می‌گوید: به سختی خود را به اینجا رسانده‌ام ولی ارزشش را داشت، شکر خدا در مسیر راه بیمار نشدم حتی حالم بهتر هم شده‌ است. اما چون زیاد نمی‌توانم راه بروم رفقایم هر روز دوبار به زیارت می‌روند و مرا تنها می‌گذارند. همین خیلی دلم را می‌سوزاند و باز آرزو می‌کنم ای کاش جوان بودم تا روزی چند بار به زیارت بروم.

«جعفر واعظی»، عکاس و فعال فرهنگی مهاجر نیز که برای اولین بار به زیارت اربعین آمده می‌گوید: من در زندگیم اینقدر پیاده نرفته بودم و اولش فکر هم نمی‌کردم بتوانم اینهمه راه را با پای پیاده بروم اما وقتی راه افتادم پس از 24 ساعت به پیاده روی عادت کردم و حالا فکر می‌کنم اگر پیاده‌روی نکنم مریض شوم. پاهایم درد می‌کنند و بدنم هم بخاطر طولانی بودن پیاده روی کوفته شده، اما حال خوبی که دارم تمام این دردها را تسکین می‌دهد.

«سید محمد حسین سجادی»، دانش‌آموز مهاجر افغانستانی یکی دیگر از زائرانی است که برای اولین بار به زیارت اربعین آمده است، می‌گوید: احساس میکنم افتخار بزرگی نصیبم شده است که به کربلا آمده‌ام؛ خیلی‌ها در این آرزو ماندند اما خیلی خوشبختم که در نوجوانی زائر کربلا شدم. تنها دعایی که کردم ظهور امام زمان و سلامتی خانواده‌ام بود.

اینجا سرزمین کربلاست که روزگاری امام حسین علیه السلام، خانواده‌ و یاران وفادارش در آن به شهادت رسیدند و یزیدیان زمان آب را بر آنان بستند. حالا پس از گذشت بیش از هزار سال مردم از سراسر دنیا به زیارت حسین می‌آیند و نذر و نیاز می‌کنند.

عراقی‌ها با مهربانی میزبان چندین میلیون زائر حسینی هستند و از همه خواهش می‌کنند که برای ظهور امام زمان دعا کنند.

انتهای پیام/.