چون وا نمی‌کنی گرهی، خود گره مباش
خبرگزاری تسنیم: چرا وقتی مسئولان امنیتی، قضایی، انتظامی و حتی مسئولان دولتی این ماجرا را بی‌ارتباط با بحث امر به معروف و نهی از منکر می‌دانند، همچنان عده‌ای سعی دارند با انتشار شایعات و اتهامات ناروا آن را به این فریضه و یا گروهی خاصی مرتبط کنند؟
به گزارش خبرنگار قضایی خبرگزاری تسنیم، ماجرای اسیدپاشی در اصفهان و حواشی پیش آمده درباره آن، به یکی از اصلی‌ترین مباحث رسانه‌ها و محافل گوناگون در سطح جامعه تبدیل شده است.
متأسفانه ارتکاب عمل جنایت‌بار اسیدپاشی سال‌هاست که در کشور ما تداوم دارد و علی‌رغم تکرار در وقوع این جرم، هیچ خبری از تصریح مجازات این اقدام که شاید به نوعی بدتر از قتل هم باشد از سوی دولت، مجلس و قوه‌قضاییه نیست.
بروز اسیدپاشی این‌بار در اصفهان رخ داد و شاید کم‌تر کسی فکر می‌کرد تکرار این حادثه در مدتی کوتاه، آن را به بحث اول رسانه‌ها، مردم و مسئولان امنیتی، قضایی و انتظامی کشور تبدیل کند.
وقوع این حادثه دارای شبهاتی است که می‌تواند غیرعادی بودن و داشتن انگیزه‌‌هایی خاص در ارتکاب آن را مورد توجه قرار دهد.
به این سوالات توجه کنید:
چرا این اسیدپاشی‌ها در اثنای بررسی طرح حمایت از آمران به معروف در مجلس شورای اسلامی رخ داد؟
چرا وقتی همه مسئولان امنیتی، قضایی، انتظامی و حتی مسئولان دولتی این ماجرا را بی‌ارتباط با بحث امر به معروف و نهی از منکر می‌دانند، همچنان عده‌ای سعی دارند با انتشار شایعات و اتهامات ناروا آن را به این فریضه و گروهی خاصی مرتبط کنند؟
اسیدپاشی اصفهان نه از لحاظ اصل ماجرا و نه از لحاظ تعداد قربانیان نمونه‌ای خاص و منحصر به فرد نبوده است؛ حداقل اهالی رسانه به یاد دارند حدود 3 سال گذشته، فردی در شرق تهران اقدام به اسیدپاشی به تعدادی از زنان و دختران جوان کرد و با توجه به حساسیت ماجرا فرد اسیدپاش با کار گسترده پلیس آگاهی تهران، شناسایی و دستگیر شد و در اختیار مقامات قضایی قرار گرفت. اما سوال اصلی در این زمینه این است که چرا وقتی در تهران که اهمیت آن از نظر سیاسی، امنیتی و سایر پارامترها بیشتر از شهرهای دیگر است، این اتفاق افتاد، چنین جوسازی و شایعاتی در کشور و خارج از کشور به راه نیفتاد و به راحتی پلیس توانست عامل جرم را دستگیر کند اما در اصفهان اینگونه شد؟
چرا در حالی که هیچ تبیینی درباره طرح حمایت از آمران به معروف صورت نگرفته است، تجمع‌کنندگان و شایعه‌پراکن‌ها آن را برخلاف حقوق مردم اعلام می‌کنند و چرا با تحریک زنان در تهران و اصفهان سعی در سوءاستفاده از آنان دارند؟
این سوالات و سوالات دیگر مانند علت شباهت شعارهای تجمع‌های اصفهان و تهران با شعارهای فتنه‌گران در سال 88،علت توهین شدید به امام جمعه، دادستانی، نیروی انتظامی و دادگستری، حضور برخی فتنه‌گران و محکومان فتنه در تجمع مقابل مجلس شورای اسلامی، موضوع اصلی این متن نیست، بلکه مخاطب و هدف آن، عملکرد و رویکرد برخی رسانه‌ها در این ماجرا است.
همه به این مشکل اذعان دارند که به خاطر ضعف قانون متأسفانه تاکنون این مشکل قانونی درخصوص مجازات اسیدپاش‌ها برطرف نشده است اما با این وجود هیچ‌گاه شاهد چنین جوسازی‌هایی پس از این اتفاقات نبوده‌ایم (انتقاد به اصل اعتراض نیست بلکه سوءاستفاده از این اعتراض است).
متأسفانه رسانه‌های زنجیره‌ای که در موج‌آفرینی مسموم و غیرواقعی در کشور یدی طولا و کارنامه‌ای طومار وار دارند، بازهم از این اتفاق در جهت بهره‌برداری جناحی و سیاسی خود استفاده کردند و بی‌توجه به اظهارنظرهای رسمی مسئولان و هشدارها درباره عدم ایجاد جو مسموم و نگران کردن مردم، همچنان به اتهام‌زنی به گروه‌های متدین و مجلس شورای اسلامی پرداختند و در این بین همراهی مشهود این رسانه‌ها با رسانه‌های خارجی در نوع پرداخت غیرواقعی به این موضوع کاملاً روشن است.
این رسانه‌ها به جای پرداختن به ابعاد واقعی، قانونی و پیگیری نقاط ضعف موجود درباره اینگونه حوادث، تمام همیت و تمرکز خود را برای هجمه به مجلس شورای اسلامی و برخی گروه‌ها قرار دادند و به جای این‌که طبق رسالتی که برای حل مشکلات مردم دارند، گرهی از این معضل باز کنند، خود گرهی کور به این کلاف سردرگم زدند تا جایی که برخی مسئولان این فضاسازی‌ها را باعث تأخیر در رسیدن به نتیجه اعلام کردند.
روی دیگر سخن با برخی مسئولان دولتی است که این روزها خبر از حمایت مالی و معنوی و حقوقی از قربانیان این حادثه می‌دهند و گویا فراموش کرده‌اند این جنایت، اتفاقی جدید در کشور ما نیست و پیش از این هم افرادی بوده‌اند که بسیار شدیدتر از قربانیان حادثه اصفهان دچار جراحت و سوختگی و تبعات آن شده‌اند اما خبری از حمایت قانونی از آنها نبوده‌ایم.
آمنه بهرامی که در مصاحبه امروز خود با خبرگزاری فارس از بخشش متهم پرونده خود اظهار پشیمانی کرد تا داود روشنایی که توسط فردی به اشتباه قربانی اسیدپاشی شد و سال‌هاست در انتظار اجرای حکم قصاص است و از نفوذ خانواده متهم می‌نالد. اما جدای از اینها هیچ‌کدام از مسئولان دولتی چه در دولت‌های قبل و چه در دولت فعلی سراغی از آنها نگرفتند و قول تقبل ندادند.
یادداشت: ابوتراب فرخی
انتهای پیام/
