انگلیس و اعلامیه بالفور

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، آنچه در تاریخ فلسطین به اعلامیه بالفور مشهور شده، نامه ای است در 121 کلمه که «جیمز آرتور بالفور»، وزیر امور خارجه وقت انگستان در تاریخ 2 نوامبر 1917،  به « ولتر دی روچیلد» یهودی متنفذ در دستگاه حاکمیت انگلستان می نویسد. او در این نامه به روچیلد اعلام می کند که براساس موافقت دولت وقت انگلستان، این کشور خود را در قبال تشکیل وطن قومی یهود در سرزمین فلسطین متعهد می داند.

فضای جامعه بین الملل در سال 1917

سال 1917 که نامه بالفور به روچیلد نوشته می شود در میانه جنگ جهانی اول قرار دارد. انگلستان نیز به عنوان یکی از کشورهای اروپایی درگیر این جنگ است اما در میان همین جنگ فراگیر چنین تصمیم سرنوشت سازی از سوی دولت انگلستان اتخاذ می شود. تصمیمی که تعهد و التزام سنگینی را برعهده این کشور می گذارد.

از سوی دیگر در این زمان کشورهای رقیب انگلستان در منطقه- که مهمترین آنها فرانسه است- نیز درگیر همین جنگ فراگیر هستند. یکسال قبل از این اعلامیه، در سال 2016 رقابت بین انگلستان و فرانسه در تقسیم منطقه و تلاش برای اضمحلال امپراتوری عثمانی آغاز شده است.  آنها در قرارداد مشهور به سایکس- پیکو، منطقه را بین خود تقسیم کرده اند.

مدتی قبل از این قرار داد انگلستان با دادن وعده استقلال به رهبران طوایف بزرگ عرب به آنها اعلام کرده است در صورتی که علیه امپراتوری عثمانی قیام کرده، این امپراتوری را سرنگون کنند، به آنها استقلال خواهد داد. از سوی دیگر جنبش ترک های جوان نیز با تحریک انگلستان از داخل امپراتوری عثمانی حرکت خود را علیه عثمانی ها آغاز کرده است.

همه اینها در حالی اتفاق می افتد که پادشاه عثمانی یک دهه قبل از آغاز جنگ جهانی اول، با درخواست تئودور هرتزل برای تأسیس یک کشور یهودی در قلمرو عثمانی در فلسطین مخالفت کرده، اجازه مهاجرت یهودیان را به فلسطین نداده است.

در حقیقت باید گفت صدور اعلامیه بالفور قدم پایانی از بخش اول طرح انگلستان برای ایجاد کشوری مجعول برای یهودیان است. طرحی که با فریب دادن فرانسه و روسیه آنها را از عرصه رقابت دور کرد و سرانجام بدون اجرای سایکس- پیکو، به ایجاد جامعه ملل و قرارداد سال ریمو در آوریل 1920 انجامید. در این کنفرانس کشورهای پیروز جنگ، یعنی فرانسه، انگلستان و روسیه منطقه غرب آسیا را بین خود تقسیم کردند. انگلستان بر فلسطین حاکمیت یافت و از سال 1922، به عنوان قیم، قیمومت فلسطین را بر عهده گرفت.  

قیمومیت؛ علیه فلسطین

از سال 1922 تا سال 1948 انگلستان قیمومیت فلسطین را بر عهده داشت. براساس اعلام جامعه ملل، قرار بود انگلستان، طی یک فرآیند کمتر از 10 سال شرایط تأسیس یک کشور مستقل را برای فلسطینیان فراهم کند. بر همین اساس باید به مرور نهادهایی که برای اداره یک کشور مستقل لازم اند در فلسطین به وجود آیند. اما انگلیسی ها که فلسطین را با یک حاکم نظامی مستقل اداره می کردند تمامی شرایط را به نفع یهودیان به پیش بردند.

آغاز خدمات انگلستان به یهودیان

نخستین اقدام انگلستان پس از قیمومیت، مهاجرت دادن گروه های یهودی به فلسطین بود. به طور دوره ای و با هماهنگی انگلستان خیل عظیمی از یهودیان طی این 26 سال قیمومیت به فلسطین مهاجرت کردند. به گونه ای که میزان یهودی که زیر 10 درصد بود به بیش از 20 درصد جمعیت رسید.

دومین خدمت انگلستان به یهودیان، سرکوب کردن فلسطینیان در مقابل یهودیان بود. انگلیسی ها در این بخش در دو مسیر عمل کردند:

الف) عقیم گذاشتن اقدامات بین المللی فلسطینیان، در این دوره 26 ساله قیمومیت هیئت های مختلفی از فلسطینیان به جامعه ملل و کشورهای صاحب نفوذ رفتند تا از فاجعه ای که در حال وقوع بود خبر دهند اما انگلستان با ترفند های مختلف و ایجاد رابطه و وعده دادن به طرف های دیگر آنها را ناکام گذاشت.

ب) سرکوب فلسطینیان در داخل فلسطین. در این عرصه فلسطینیان قیام های مختلفی را ترتیب دادند و دست به اسلحه بردند اما در هر دوره انگلستان با روشی این قیام ها را سرکوب کرد. یکی از مهمترین این قیام ها، قیام شیخ عز الدین قسام بود که با مکر انگلستان سرکوب شد.

سومین خدمت انگلستان به یهودیان، این بود که به مرور پست های مهم وکلیدی و زمین ها و امکاناتی را که در اختیار داشت به یهودیان و صهیونیست ها داد. انگلستان اجازه فعالیت گروه های مسلح یهودی که همگی تروریست بودند را در فلسطین می داد و حتی سلاح آنها را تأمین می کرد اما فلسطینیان را از اعتراضات معمولی نیز منع می کرد. این فرآیند تا آخرین روز قیمومیت که چند ساعت قبل از اعلام تأسیس کشور مجعول «اسرائیل» از سوی یهودی هابود ادامه داشت. نیروهای انگلیسی که قصد ترک فلسطین را داشتند، تمامی سلاح ها، امکانات، ساختمان ها و دفاتری را که در اختیار داشتند به یهودیان دادند و دست خالی فلسطین را ترک کردند.

جمع بندی

با نگاهی به داده های فوق که خلاصه ای بسیار فشرده و هدفمند از خدمات انگلستان به یهودیان بود می توان فهمید اولا انگلستان پدر اسرائیل مجعول است و اگر انگلستان نبود این رژیم منحوس به وجود نمی آمد. ثانیا اعلامیه بالفور، بخشی از یک طرح بود که از آغاز رسمی اقدامات انگلستان خبر می داد. انگلستان پس از اعلامیه بالفور به اقدامات خود برای ایجاد رژیم صهیونیستی رسمیت بخشید.

امروز که انگلستان از جشن 100 سالگی اعلامیه بالفور سخن می گوید در حقیقت یک قرن حمایت علنی خود از فرزند نامشروعش را جشن گرفته است و درخواست فلسطینیان از این نظام مکار، برای عذرخواهی و لغو آن آب در هاون کوبیدن است.

آنچه باید مورد توجه همگان قرار گیرد این است که همین نظام فریبکار با لباس میش طی 3 دهه گذشته خود را در قالب یک ناجی صلح معرفی کرده و با کمک آمریکای جنایتکار، نقش یک صلحدوست را در عرصه فلسطین بازی می کند.

انتهای پیام/