۲ نگاه متفاوت برخی از تحلیلگران سیاسی و نظامی به قطعنامه ۵۹۸
برخی از تحلیلگران مسائل سیاسی و نظامی با ۲ نگاه متفاوت به تبیین چرایی صدور قطعنامه ۵۹۸ پرداخته‌اند.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نگاه تحلیلگران و کارشناسان مسائل سیاسی و نظامی به قطعنامه 598 را می‌توان به دو نگاه مثبت و منفی تقسیم کرد:
الف.نگاه مثبت
تحلیلگران مسائل سیاسی و نظامی که به قطعنامه ی 598 نگاه مثبت داشته و آن را از نظر شکلی و ماهوی برخاسته از اعتقاد شورای امنیت دانسته‌اند، اهم اظهاراتشان عبارتند از:
1. قطعنامه‌ی 598 تحت عنوان «منازعه بین ایران و عراق» صادر شده است و بر خلاف قطعنامه‌های قبلی اعلان «وضعیت بین ایران و عراق» نیست؛
2. قطعنامه‌ی 598 مفصل‌ترین قطعنامه، و از نظر حجم و عبارت دقیق‌ترین آن‌هاست؛
3. قطعنامه‌ی فوق برخاسته از اعتقاد شورای امنیت و نگرانی عمیق آن از ادامه‌ی جنگ بین ایران و عراق است؛
4. قطعنامه‌ی 598 توصیه‌نامه نیست، بلکه حالت آمرانه بودن آن غالب و قوی است؛
5. قطعنامه ی 598 به اتفاق آرا صادر شده است؛
6. قطعنامه‌ی 598 راه حل جامع بین‌المللی برای برقراری صلح عادلانه و شرافتمندانه در منازعه ایران و عراق است.
مطالبی از این قبیل از سوی تحلیلگران و رسانه‌های جهانی و بعضاً هم هدفدار، به منظور ایجاد جنگ روانی و تبلیغاتی علیه ایران ارائه می‌شد؛ خصوصاً در اوایل صدور قطعنامه با شدت و حدت بیش تری آن را دنبال می کردند.
ب.نگاه منفی
اهم اظهارات تحلیلگرانی که به قطعنامه نگاه منفی دارند، عبارتند از:
1. اگر قطعنامه‌ی 598 از اعتقاد اعضای شورای امنیت برخاسته است، چرا این اعتقاد در سال‌های اولیه تجاوز که افکار جهانی در انتظار تصمیم جدی شورای امنیت بود، برنخاست؟
2. اگر قطعنامه ی 598 ناشی از نگرانی عمیق شورای امنیت از ادامه ی جنگ ایران و عراق است، چرا موقعی که رژیم عراق از زمین و هوا و دریا به خاک کشور ما حمله می‌کرد و زنان و کودکان بی دفاع مناطق مرزی ما را به خاک و خون می‌کشید، این نگرانی عمیق به وجود نیامد؟ چرا زمانی که رژیم عراق مناطق مسکونی ما را هدف موشک قرار می‌داد و بمب‌های اهدایی اربابان خود را بر سر مردم کوچه و بازار دانش‌آموزان بی گناه در مدارس و بیماران در بیمارستان‌ها می‌ریخت، نگرانی اعضای شورای امنیت عمیق نشد؟ و چرا هنگامی که رزمندگان اسلام در خاک دشمن با عملیات پی در پی خود درصدد تنبیه متجاوز برآمدند، نگرانی شورا عمیق گردید؟!
3. اگر قطعنامه‌ی 598 پیام‌آور صلح عادلانه و شرافتمندانه بود، چرا امام راحل (ره) پذیرش آن را به منزله جام زهر دانستند؟ اگر صلح عادلانه است، چرا زهر است؟ آیا تحلیلگران خوش‌بین متوجه این تناقض شده‌اند؟
گروهی هم هدف شورای امنیت را در صدور قطعنامه ی 598 در موارد زیر خلاصه می‌کنند:
الف. اعاده‌ی حیثیت سازمان ملل متحد در درجه اول به عنوان نهاد حافظ صلح بین المللی؛ زیرا شورای امنیت با صدور قطعنامه های بی حاصل، عدم توانایی خود را را در اذهان جهانی تقویت می‌کرد، لذا نخست به منظور نمایش قدرت و نشان دادن توانایی و صلاحیت خود در حل مناقشات بین المللی، حاضر شد تسلیم خواست به حق جمهوری اسلامی ایران شود و امتیاز شناسایی آغازگر جنگ را به او بدهد؛
ب. جلوگیری از سقوط صدام؛ حامیان بین‌المللی صدام به خوبی دریافتند که ایران با تصمیمات تهاجمی خود در جنگ، ممکن است رژیم صدام را به سقوط بکشاند، لذا به این نتیجه رسیدند که ایجاد حرکت سیاسی تازه در منطقه ضروری است، تا نقش عملیات رزمندگان ایران را در ایجاد تحولات سیاسی منطقه بی‌اثر کند؛
ج. تقویت روحیه‌ی حامیان رژیم عراق به منظور جلب حمایت بیشتر آن ها از صدام و تشدید روند کمک های تسلیحاتی و سیاسی آنها و حفظ وجهه ی منطقه ای جنگ ایران و عراق؛
د. سلب دفاع مشروع از ایران؛ شورای امنیت بر اساس بند 6 قطعنامه ی 598، اصل دفاع مشروع را از جمهوری اسلامی ایران سلب کرد، زیرا بر اساس ماده ی 51 منشور سازمان ملل، کشور مورد تجاوز حق دفاع مشروع از خود را دارد، تا زمانی که شورای امنیت تدابیر لازم اجرایی را اتخاذ کند.
منبع: کتاب آشنایی با دفاع مقدس
انتهای پیام/
