ماجرای خداحافظی اجباری قیصر امین‌پور از پرمخاطب‌ترین مجله نوجوانان ایران
آخرین سردبیر مجله سروش نوجوان با اشاره به ماجرای خداحافظی مرحوم امین‌پور با این مجله گفت: قیصر در آن روزها بیشتر از آنکه نگران خودش باشد، نگران همکارانش بود.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مستند «ماجرا» در قسمت جدید خود، به ماجرای کناره‌گیری زنده‌یاد قیصر امین‌پور از مجله «سروش نوجوان» و تعطیلی این مجله در رادیو صبا پرداخت.
مجله «سروش نوجوان» یکی از محبوب‌ترین مجلات در دهه 60 بود که توانست با حضور نویسندگان و شاعران سرشناسی مانند زنده‌یاد قیصر امین‌پور به یکی از مجلات پرمخاطب برای نوجوانان تبدیل شود. اولین شماره آن در فروردین سال 67 با مدیرمسئولی مهدی فیروزان و سردبیری سه تن از نویسندگان و فعالان کودک و نوجوان منتشر شد: قیصر امین‌پور، بیوک ملی و فریدون عموزاده خلیلی.
اولین یادداشت این مجله به قلم زنده‌یاد امین‌پور با امضای «ق.الف» بود. او در این یادداشت با آگاهی به دغدغه‌های نوجوانان دهه 60 می‌پردازد. به گفته کارشناسان؛ تفاوت کار «سروش نوجوان» با دیگر مجلاتی که پیش از آن منتشر می‌شد، اولویت قرار دادن نوجوانان و موضوعات مرتبط با حوزه فرهنگ و ادب بود؛ برخلاف دیگر آثاری که بنا به اقتضای زمان، مسائل ایدئولوژیک در آنها پررنگ‌تر بود.
سیدعلی کاشفی خوانساری، آخرین سردبیر مجله سروش نوجوان، در این مستند با اشاره به نقش این مجله در شکل‌گیری مطبوعات نوجوان به صورت حرفه‌ای گفت: این مجله به همت زنده‌یاد قیصر امین‌پور و دوستانش پایه‌گذاری شد. با این مجله اتفاق خاصی در مطبوعات کودک و نوجوان ما رخ داد و به نظرم، یک مرحله مهم در تفکیک قائل شدن حرفه‌ای بین مخاطب کودک با نوجوان، و به رسمیت شناختن مخاطب نوجوان و آرای و اندیشه‌های این گروه خاص شکل گرفت.
وی به تفاوت کار «سروش نوجوان» با دیگر مجلات و کارهای مطبوعاتی که تا پیش از آن منتشر می‌شد، اشاره و اضافه کرد: سابقه فعالیت مطبوعاتی برای نوجوانان پیش از این نیز وجود داشت، اما در «سروش نوجوان»، فهم خود نوجوانان در طراحی و ایده، برنامه‌ریزی و تولید محتوا به نسبت قبل بیشتر مورد توجه قرار می‌گرفت. این مجله اندیشه‌های نوجوانان و نوجوانان نوقلم را به رسمیت شناخت؛ شیوه‌ای که پس از آن، در خانه روزنامه‌نگاران جوان و روزنامه آفتابگردان تکمیل شد. در دهه 90 که من سردبیری آن را برعهده داشتم، دیگر نه یک بخش از مجله که تولید محتوا به تمامی در دست نوجوانان بود و بزرگترها فقط نقش مشاور را داشتند.
این فعال حوزه ادبیات کودک و نوجوان به ماجرای خداحافظی تلخ زنده‌یاد امین‌پور از مجله اشاره کرد و ادامه داد: به دوره‌ای برخوردیم که بدگویی نسبت به مجله و فضای آن زیاد شد. قیصر دوست داشت این نهاد حفظ شود. آقای عموزاده خلیلی پیش‌تر از مجله جدا شده بود و آقای بیوک ملکی که کارمند رسمی سازمان بود، به رادیو منتقل شد. زنده‌یاد قیصر که جایگاه اداری نداشت، قرادادش تمدید نشد و از آنجا رفت. جالب است قیصر در آن روزها بیشتر از آنکه نگران خودش باشد، نگران همکارانش بود که در سروش کار می‌کردند. چندین‌بار برای دوستان پیگیر بود که بتواند شغلی دست و پا کند تا از برای گذران زندگی‌شان به مشکل برنخورند. روزهای تلخی بود که هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم.
او با بیان اینکه معمولاً شرایط را به شکلی می‌چینند و موانع متعددی پیش پای یک نفر می‌گذارند تا او خود تصمیم به رفتن بگیرد، افزود: حتی قیصر در دوره‌ای میزی نداشت که به کارهایش برسد. در سال 66 و 67 یک اختلافی در حوزه هنری ایجاد شد که سبب شد زنده‌یاد قیصر امین‌پور و مرحوم سید حسن حسینی از حوزه هنری خارج شدند. یکی از افرادی که با این افراد مخالفت جدی و شاید اختلافات شخصی داشت، شروع به بدگویی «سروش نوجوان» در نزد مسئولان می‌کند. نتیجه هم این می‌شود که مدیران صدا و سیما متقاعد می‌شوند که این ترکیب تغییر کند و قیصر دیگر در مجله نباشد و فرد معترض جایگزین او شود. با این تغییر میزان استقبال از مجله کم شد و در نهایت به تعطیلی مجله انجامید.
زنده‌یاد امین‌پور هشت ماه پس از تعطیلی «سروش نوجوان» درگذشت. با رفتن قیصر، مسئولان تصمیم می‌گیرند که مجله را دوباره راه‌اندازی کنند. کاشفی در این‌باره گفت: کمتر کسی از مدیران فکر می‌کند که کارهای خوب گذشته را ادامه دهد. همه بیشتر دوست دارند که کارهای جدیدی انجام دهند. فضایی که پس از درگذشت زنده‌یاد قیصر ایجاد شد و اقبال دوباره جامعه و رسانه‌ها به او، این تصور را ایجاد کرد که راه‌اندازی مجدد «سروش نوجوان» پس از 10 سال، خبر رسانه‌پسندی خواهد بود؛ بنابراین مدیران مؤسسه تصمیم می‌گیرند که دوباره مجله را راه‌اندازی کنند.
وی در ادامه از اقبال و نیاز نوجوانان به مجله گفت و ادامه داد: سروش نوجوان در نیمه اول دهه 70 که سال‌های اوجش بود، با نیمه اول دهه 90، با جامعه متفاوتی مواجه بود. استقبال از نسخه کاغذی مجله در راه‌اندازی مجدد، در قیاس با نیمه اول دهه 70، کمتر بود و آن اتفاق دوباره تکرار نشد، اما در فضای مجازی با اقبال خوبی همراه بود و باید مدام مانند یک برنامه زنده با بچه‌ها در ارتباط می‌بودیم.
انتهای پیام/
