نشانه‌ای از مرام و معرفت مردانه زیستن

دروانفسای عصر یخ زدن عاطفه ها ، درهیاهوی بسیار برای هیچ درزندگی ماشینی ،درشهری پراز دود ودم وپلشتی،درشهری که روز عصا ازکور می دزدند! ،درشهری که میان جنگلی از آهن وآجر، انسانیت ،معرفت ،مرام و"لوطی گری" گم شده است ،درهنگامه ای  که خیابان ها،محل مانور تجمل واشرافیگری شده است وکسی را با کسی کاری نیست .درکلانشهری که همه از ش خسته شده اندوبدنبال مفری برای فرار از آن هستند،بمبی می ترکد،کوهآتشفشانی فوران می کند وشراره هایش بجای گدازه های آتشین وسربی ،مرام است ومعرفت ولوطی گری !!
بمبی می ترکد وشاهدان عینی انفجار این بمب می گویند ای کاش هرروز از این انفجارها داشته باشیم تا مرام ومعرفت از درودیوار شهرمان باریدن بگیرد.تعجب نکنید ،کوه "امید" منفجر شد ،گدازه های آتشین  مرام ومعرفت ومردانگی "امید"، بر جان یخ زده مان تلنگری از گرما زد . آتش نشان قهرمان شهرمان ،با تمام کردن لوطی گری ومردانگیش  ،به ما این نوید را داد که هنوز در کوچه پسکوچه های این شهر دودزده می توان نشانه هایی از معرفت ونوعدوستی را دید.
امید می توانست آنروز در هنگامه دود و آتش در آپارتمان طبقه دهم غرب تهران،بی تفاوت از کنار آتش ،اتاق دودگرفته وکودک بیهوش بگذرد وبه مانند خیلی ها ،ناکاراآمدیش را ،با گفتن یک کلمه "نشد دیگه"،توجیه نماید ،می توانست نبود امکانات وکمبودها را بهانه کند وفحشی هم به دیگران بدهد وخود را از مهلکه جانفرسا برهاند وهمه چیز را به گردن مسئولان وتحریم ها بیاندازد وککش هم نگزد،او مطمئن بود که بازخواستی وتوبیخی هم در کارنیست.

اما امید معرفت داشت ووجدان کاری ، او چون خودش شغلش را ، نه ،که عشقش را انتخاب کرده بود واز سر شعور وشناخت " آتش نشان" شده بود ،میدان وعرصه نبرد با آتش  را به امید کسی واننهاد.او به درون اتاق پر از آتش ودود رفت وبه قلب آتش یورش برد.........
امید صحنه ایی را در اتاق کوچک آپارتمان طبقه دهم ،رقم زد که در طول سال های  دفاع مقدس ،هزاران بار شاهد صحنه های مشابه آن در خاک اشغال شده مان توسط دشمن بعثی بودیم والبته که بعد از جنگ ،وادارمان کردند که این رفتارها ومنش ها را عمدا فراموش کنیم!!
اما رفتار امید عباسی در هفته گذشته در چنین روزی نشان داد، عملکرد امید بدجوری به روح مسخ شده همه ما شلاق زد ،آیا می توانیم درک کنیم  او چه کرد ؟از خدا بخواهیم توان فهم ودرک جانفشانی امید را به ما عنایت کند.
امیدی که فقط 35 سال داشت ،در آن هنگامه نبرد با آتش هیچ بهانه ایی را ،در برابر چشمانش گنده نکرد !، برایش گرانی لوبیا چیتی وپراید وبالا رفتن اجاره خانه مهم نبود ،برایش سرانجام بازار سکه ودلار وثبت نام فلان عضو جریان انحرافی واصلاح طلب واصولگرادر وزارت کشور اهمیت نداشت .او در آن هنگام مخیر بود بین "ماندن ونماندن"
اگر می ماند ودخترک جان خود را ازدست می داد، خیلی که ناراحت می شد مانند خیلی فقط می گفت : " متاسفم" ، وبس .اما وجدان بیدار،معرفت ونوعدوستی اش به او نهیب زد واو قهرمانانه " نماندن" که درواقع "شهادت" را انتخاب کرد.آیا می توان تفاوتی بین او وهزاران شهید مظلوم دفاع مقدس که آگاهانه وعاشقانه نماندن وپر کشیدن بسوی خدا را انتخاب کردند قائل شد ؟ هرگز ،او هم به شهیدانی که نمی شناخت شان ،اقتدا کرد ودرسنگری دیگر،گام درمسیر همیشه روشن آنهاگذاشت.

"امید" کاری کرد که در این هفت روزگذشته، ساکنین این شهر مسخ شده بخود آمدند،شهامت امید حداقل به وجدان های خفته ،تلنگر زد وآنها را به فکر کردن واداشت .شجاعت امید که نه در شهر بلکه در تمام ایران ،نه در کشور بلکه در تمام دنیا ،بر فراز امواج به گوش بیداردلان رسیده است . اینک همه ساکنان کره زمین ،آتش نشان قهرمان مسلمان و ایرانی، را می شناسند،افتخار وسربلندی که امید برای خودش بدست آورد تکرارش برای دیگری ممکن نیست.

اوتاابد همواره در این عرصه یکه تاز است.قهرمانی ،مرام وآخر لوطی بودنش، آنجا به اوج خود می رسد که خانواده داغدار وفهیمش به خواسته او که اهدای اعضای بدنش بود جامه عمل پوشاندند .

یافتن کارت اهدای عضو در جیب لباسهایش حکایت از این دارد که او از مدت ها پیش راهش را انتخاب کرده بود،او می خواست با بخشش اعضای بدنش به دیگران زندگی ببخشد واینچنین هم به آرزو ونیت قلبی اش رسید.

دراین عرصه هم او الگو شد وپتک دگری بر سر ومغز بیهوش ومسخ شده مان زد ،واینجانیز امید عباسی با اهدای اعضای بدنش جان چهارنفر دیگر را نجات دادومدال های زرین، مردانگی وجاودانگی را برسینه اش در عرش ملکوتی نصب کرد.
به امید حسودیم می شود وازخداوند می خواهم به او، اجرمحشور شدن با اولیاء و معصومین وشهدارا عطا نماید وچراغ مردانگی وقهرمانیش را همچنان در جامعه دلیر مردان آتش نشان برافروخته نگه دارد.آمین.

فرهادخادمی ،بخش اجتماعی خبرگزاری تسنیم

انتهای پیام /