یادگاری‌های دانشجوی مهاجر افغانستانی از سفر به وطن

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، تلاش رسانه‌های ایرانی برای ارائه تصویری نزدیک‌تر به واقعیت از افغانستان در سال‌های اخیر قابل‌توجه شده است. محمد احسان فیضی دانشجوی مهاجر افغانستانی به تازگی سفری به افغانستان داشته است و تصاویری زیبا از طبیعت این کشور ثبت کرده است.

فیضی کارشناسی ارشد علوم سیاسی دانشگاه آزادواحدعلوم تحقیقات و دبیرانجمن علمی فرهنگی توسعه اندیشه است. فیضی 2 سال است که عکاسی پرتره و طبیعت می‌کند و به عنوان یکی ده عکاس برتر درفستیوال چشم سوم بامیان درآذرسال 94 انتخاب شده است. فیضی همچنین نفردوم مسابقات زیبایی های ایران ازنگاه لنز من در مهرسال گذشته هم شده است.

عکس‌های فیضی به همراه یادداشت ابتدایی او را مشاهده می‌کنید.

دیدن هنر است چرا که طبیعت و هرآن چه در آن است صورت است و سیرت.ما صورت را می بینیم و عکاس سیرت.پس برای دیدن جلوه های زیبایی این عالم به هنر هنرمند آن باید رجوع کرد.
در این بین کشور پهناور افغانستان از زیباترین مناطق از لحاظ زیبایی های طبیعی ،جنگل ها،دشت ها،کوه ها و دریاهاست و از طرفی آثار زیبایی ازتاریخ و تمدن این سرزمین کهن به یادگار مانده است.تصویر فقط به دیدن خلاصه می شود.این که در یک تصویربتوانی از تاریخ، فرهنگ و زیبایی های آن سخن به میان آوری فقط و فقط کار خلاقانه ی عکاس است.
عکاس است که ریزترین تصاویر را ضبط می کند و به نکته ای پی می بردکه ارزوی ماست ولی توان دیدن آن از ما سلب شده بود.بنابراین عکاس فقط تصویر بردار نیست بلکه راوی شجاعت و دلاوری های مردم،مصور شکوه و عظمت و قدمت سرزمین و نمایان گر فرهنگ و تمدن یک ملت است.
حال آثاری که در تامل آن می توان پی به گوشه ای از شگفتی های جهان به نام افغانستان برد راتقدیم دیدگان پرمهرتان مینماییم.
امیدوارم که بتوانم با دوربین خود رسالتم را در قبال وطن زیبایم انجام دهم.لنز دوربین من زبان شیوای من است. اگر بتوانم باهمین دوربین خود خدمتی به وطن و هموطنانم داشته باشم ابدا دریغ نخواهم کرد.
محمد احسان فیضی

افغانستان بعد از آن که در سال 1919 میلادی در زمان شاه امان الله خان افغانستان به آزادی یافت در پی اعمار نمادی برای استقلال دست به کار شدند. این نماد در همان جایی اعمار شد که از آنجا آزادی افغانستان اعلام شده بود، ولسوالی خوش آب و هوای پغمان ولایت کابل.

دولت افغانستان همه ساله، 28 اسد سالگرد استقلال افغانستان از انگلیس را جشن می‌گیرد. در سال 1919 افغانستان و انگلیس برای پایان جنگ سوم افغانستان و انگلیس، پیمان راولپندی را امضا کردند. براساس این پیمان انگلیس که تا آن زمان قیمومیت سیاست خارجی افغانستان را به عهده داشت، استقلال کامل افغانستان را به رسمیت شناخت. از آن زمان تاکنون دولت های مختلف افغانستان هر سال در این روز مراسمی برگزار می کنند.

تاریخچه تاق ظفر مسوول در رابطه با قدامت طاق ظفر می گوید: طاق ظفر، طاق یادگاری است که پس از به دست آوردن استقلال افغانستان از سلطه انگلیس (بریتانیا)، در زمان پادشاهی شاه امان الله خان در سال 1298 هجری شمسی (1919 میلادی) بنا یافت.

در وسط طاق و برسقف کمان مانند و دیواره های طاق ظفر نام های بی شمار و رقم های هم روی آن همه سقف و دیوارها کنده کاری (حک) شده است.
نام هایی که روی سقف کمان مانند و دیوارهای گمبدی شکل آن حک شده، اسامی کسانی است که با خون بهای خود استقلال افغانستان را به دست آورده اند.

این بنا در 28 اسد (اوت) سال 1298 (1919) اعمار شده ولی طوریکه همه می دانیم در اثر حوادث در سال های جنگ صدمات بزرگی برداشته بود، کار بازسازی طاق ظفر پغمان به اساس تقاضای وزارت اطلاعات و فرهنگ و همکاری مالی تیم بازسازی ولایتی آمریکا به مصرف مجموعی یک صد و هشتاد و شش هزار دالر با حفظ اصالت تاریخی آن با کمی تغییر در ظرف شش ماه بازسازی گردیده است.

طاق ظفر در سال 1298 هجری شمسی مطابق 1919 میلادی به گرامی داشت از جانبازی های مردم افغانستان در جنگ های استقلال در زمان شاه امان الله اعمار گردیده و در کتیبه های سنگی آن معاهده استقلال افغانستان و فهرستی از رادمردان معرکه ی استقلال حک گردیده بود.

ولسوالی پغمان یکی از ولسوالی‌های ولایت کابل در افغانستان است. فاصله پغمان از مرکز شهر یعنی چاراهی فواره آب 25 کیلومتر است. در کابل واقع شده و دارای دو دره تفریحی و مشهور به نامهای دره پغمان و دره پشه‌ای (دره‌های بسیار سر سبز و تفریحی) است. در آخر هفته باشنده های شهر کابل به پغمان بخاطر سپری روز خود در هوای سرد و مناسب میایند.

دره پغمان در میان خود دو دره کوچک دارد. نام یکی از آنها دره خوشک و دیگری دره چپ است. دریای کابل از همین دره پغمان سر چشمه می‌گیرد که در کتاب‌ها بنام دره اونی پغمان ذکر شده است.

در مرکز پغمان به فاصله 3 کیلومتر دورتر یک تپه قرار دارد که از آن تپه به نام تپه پغمان یاد می‌شود و یک جای تفریگاه است که در سال 1392 قصر مرمرین بالای این تپه اعمار گردید تا جشن نوروز 1393 با اشتراک مهمانان زیادی از کشورهای حوزه نوروز درین محل تجلیل گردد اما متاسفانه نظر به دلایل امنیتی در ارگ ریاست جمهوری برگزار گردید. نا گفته نباید گذاشت که در فصل‌های بهار و تابستان خصوصأ جمعه‌ها مردم زیاد کابل و ولایات برای میله به این مناطق زیبا می‌روند.

قلعه سیاه سنگ
سیاه سنگ در منطقه اول بهسودواقع شده است،بهسودقسمت از مناطق سرد سیر کشور محسوب می شود که در فصل زمستان هوای سرد و برف گیر واز طرف بهارو تابستان هوای بسیار خوب و معتدل ومناظر زیبا وسرسبز دارد که دره کجاب مشهورترین دره  سرسبز ودیدنی است که ازخود یک دریا خوب و شرشره ها دارد.

قریه کالو
منطقه ای سرسبز وخوش آب وهوابنام قریه کالوازولایت بامیان که درهمسایگی معدن آهن حاجیگک( آجه گک ) که در سلسله کوه های هندوکش، میان بامیان و میدان وردگ واقع بوده و یکى از بزرگترین معادن دنیا به شمار میرود.

نمایی از شهربامیان

ولایت بامیان به مرکزیت شهر بامیان از ولایت‌های مرکزی کشور افغانستان است. مساحت آن 17٫414 کیلومتر مربع می باشد. ولایت بامیان در 190 کیلومتری شمال غرب کابل و در دامنه شمالی سلسله جبال (بابا) قرار دارد.
این سرزمین جزء مرتفع ترین نواحی مرکز افغانستان محسوب می‌شود. ولایت بامیان دارای هفت ولسوالی (شهرستان) به نام های یکاولنگ، سیغان، کامرد، شیبر، مرکزی، پنجاب و ورس می باشد.
ولایت بامیان یکی از نقاط تاریخی و کهن و همچنین دارای مناظر و طبیعت زیبا است. عنوان« تنها پارک ملّی افغانستان» بیان گر اهمیّت و استراتژی جغرافیایی منطقه بند امیر می‌باشد.که بند امیر در 75 کیلومتری شمال غرب ولایت بامیان و در 34 کیلومتری و لسوالی یکاولنگ قرار دارد. ساحه پارک ملی بند امیر 75000 هکتار زمین را شامل می شود. ارتفاع ناحیه مذکور از سطح دریا 2909 متر است. که در طول البلد 22-11-67 شرقی و عرضی البلد 19-49-34 شمالی و در میان سلسله جبال هندوکش و بابا قرار دارد.

شهر غلغله
محققان عقیده دارند که شهر غلغله در زمان ملوک شنسبانیه واحتمالاً توسط ملک فخرالدین به عنوان مرکز شهر اعمارگردیده ودر اطراف آن نیز مغاره های وجود داشته که شهروندان بامیان در آن زیست داشته اند.
بعد از سقوط خوارزم شاه بین سالهای ٦� ٧ و ٦١١ هجری به حیث مقر فرمانرواى جلال الدین خوارزم شاه مورد استفاده قرار گرفت ودر سال ٦١٨ هجرى چنگیز خان در این شهر یورش برده  و این شهر ویران گردید.
قسمتی از ساختمانهای باقی مانده این شهر هنگام تهاجم امیر عبدالرحمن به عنوان دژ های نظامی مورد استفاده قرار گرفته وعساکر در آن ، جا بجا گردید.
این شهر یکی از شهرهای دوره اسلامی است وبا آنکه فقط نشانه هایی از دیوارها وبرجهای این شهر باقی مانده،قرار بر این است که با بودجه حدود هفت میلیون به عنوان یکی از آبدات تاریخی از طرف سازمان یونسکو بازسازى وحفاظت گردد.

بت صلصال وبت شمامه

مجسمه هاى بودا که قدامت ١٦� � ساله داشته و یکى از شاهکار هاى زمان بودیزم است؛ در زمان حکومت طالبان(١١مارچ ٢� � ١ میلادى )،تحت این نام که موجودیت بُت به معناى شرک است، در پی دو شبانه روز حملۀ متواترو آتشباری سنگین، منهدم گردیدند.
مجسمۀ بزرگ صلصال با ارتفاع ٥٣ متر و مجسمۀ کوچک بنام شمامه باارتفاع ٣٥ متر در دل کوه تراشیده شده و در مسیر جاده قدیمی ابریشم درتقریباً سه کیلومترى شمال شهر بامیان قرار دارد. بودایى ها در ( قرون٢-٥ میلادى) زیست داشتند.
این دو مجسمه به حیث عجایب جهان، ثبت یونسکو( سازمان فرهنگى ملل متحد( است.

بند امیر
بند امیر در ولسوالی یکاولنگ  ودر ٧٢ کیلومتری شمالغرب مرکز بامیان قرار دارد و در سال ١٣٨٩ به حیث اولین پارک ملى افغانستان در مساحت ٤� هزار هکتار زمین مسمى گردیده و از اهمیت سیاحتى به سطح کشور برخوردار است.
بند امیرهفت بند طبیعى و دلپذیر دارد  که به نام هاى ذوالفقار، هیبت، پودینه، قنبر، غلامان، بربر و پنیرک یاد مى شود این بندها از ٩� تا ٤٩٦ هکتار مساحت دارند.
عمق این بندهای آبی که در سال ١٣٥٢ توسط آب بازان آلمانی اندازه گرفته شده، تا به ٩� متر میرسد.
این بندها به رنگ لاجوردی در دل کوههای خشک قرار گرفته که نمای طبیعی آن توجه هر بیننده را بخود جلب میکند.ماهی های رنگارنگ بزرگ و کوچک و صخره هاى آهکى آن، بر زیبایی این بند افزوده است.
این منطقۀ سیاحتى در اقتصاد مردم محل نیز نقش دارد.  خانواده هاى ساکن در اطراف بندامیر محصولات حیوانى مانند شیر،مسکه، ماست و قروت و صنایع دستى از قبیل خامک دوزى و گلیم  را براى سیاحان داخلى و خارجى میفروشند و بازار آنها نسبت به گذشته بهتر شده است.
در این بند؛ هوتل، دکان و خیمه ها براى بودوباش مسافرین وجود دارد و با گرم شدن هوا، رفتن مردم از ساحات مختلف کشور و سیاحان خارجى آغاز میشود؛ مردم دسته دسته از این بند طبیعى دیدن میکنند و شب ها را درآنجا نیز سپرى مى نمایند.
براى فراهم آورى تسهیلات به سیاحان، وزارت زراعت، کار اعمار کمپلکس را که شامل پخته کارى پیاده روها و ترمیم زیارت بند امیر مى گردد، نیز روى دست گرفته است.
این کمپلکس دارای مرکز آموزشی، آمریت پارک، مهمانخانه، دفاتر معلومات، امنیت، برج ارتفاعی، پارکینگ وسایط، اتاق جنراتور و تحویلخانه بوده و ٧� � هزار دالر از بودجۀ وزارت زراعت هزینه برداشته است.

بند پنرک اولین بند ازمجموع هفت بند معروف بامیان

انتهای پیام/