چرا احساس تعلق تهرانی‌ها به محل زندگی کم شده است؟/ برخی خانه‌ها تا قبل از کرونا صرفا خوابگاه بود؟

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم، محمدرضا جوادی یگانه، اظهار کرد: زندگی شهری در ایران بر پایه محله محوری بوده، یعنی مجموعه‌ای از محلات که از هم تفکیک می شدند و دارای فضاهایی چون بازار، مسجد، قهوه خونه و زورخانه بوده است و عمدتاً خانه‌ها به شکل تک واحدی بودند. 

وی افزود: با شروع سبک شهرنشینی ساختار قدیمی شهر تهران از بین رفت و به تدریج خانه های دو یا سه طبقه به وجود آمدند که در این خانه ها عمدتاً افرادی که با هم آشنا یا دارای نسبت فامیلی بودند، زندگی می‌کردند.

معاون امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران با بیان اینکه همراه با پدیده شهر مدرن، مهاجرت و رفتار شهروندان در شهرها بسیار متفاوت شد، عنوان کرد: هرچه شهر بزرگتر باشد، انسان های گمنام آن بیشتر است که به عنوان نقطه مثبت کلانشهر مدرن تلقی می شود.

وی خاطرنشان کرد: آنچه طی این سال‌ها در تهران رخ داده این است که مداوم ولع  افزایش ثروت و بهتر شدن زندگی وجود دارد و باعث جابجایی مدام شهروندان می‌شود که تعلقات خاطر افراد را نسبت به محله کمتر کرده است. همسایه‌ها مدام در حال عوض شدن هستند و تمایلی به آشنایی بیشتر با یکدیگر ندارند، به همین دلیل گمنامی به همراه مهاجرت در حال رخ دادن است. آمار مهاجرت به شهر تهران بسیار بالاست، تغییر پایگاه اجتماعی رخ نمی دهد و روابط پایداری شکل نمی‌گیرد که از ویژگی‌های زندگی آپارتمانی است.

جوادی یگانه با اشاره به اینکه روابط اجتماعی با شیوع کرونا اندکی بهبود پیدا کرده است، گفت: تا پیش از دوران کرونا برخی خانه‌ها عملا به سمت خوابگاه شدن حرکت می کرد، با شروع این پاندمی علیرغم همه مشکلاتی که چه در عرصه اجتماع و چه خانواده بروز کرد اما در مواردی روابط اجتماعی درون خانه دست خوش تغییرات مثبت و بهبود روابط میان اعضا شد.

به گفته معاون امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران در جهان امروز آنچه که باعث ایجاد انسجام در روابط اجتماعی خانواده ها در جامعه بود رو به زوال رفته و افراد در درون خانواده زندگی می کنند و بیرون خانواده ناشناس می‌شوند و ترجیح می‌دهند همدیگر را ندیده و نشناسند؛  براین اساس می خواهیم روابط اجتماعی را در کمپین «همسایه هم» آپارتمانی که مبنای آن بر گمنامی و امکان مهاجرت فراوان شکل گرفته است، را دوباره احیا کنیم.

انتهای پیام/