سفری به قلب تاریخ در سنندج + فیلم
موزه سنندج گواهی بر تاریخ منحصر به فرد ایران بوده که مجموعهای چشمگیر از اشیای تاریخی که هزاران سال را در بر میگیرد، در این مکان نگهداری میشود.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از سنندج، شهر سنندج مرکز استان کردستان در فاصله 485 کیلومتری جنوب غربی تهران قرار گرفته و در سال 1046 هجری قمری در زمان حکومت صفویه و دوران شاه صفی و توسط سلیمان خان، اردلان بهعنوان مرکز حکومت انتخاب شد.
نام سنندج معرب «سنهدژ» است که هماکنون نیز مردم مناطق کردنشین سنندج را سنه مینامند، این شهر به علت مرکزیت در گذشته دارای مساجد، ابنیه، عمارات و بازار قدیمی بوده و بیشترین تعداد جاذبههای این شهر را تشکیل میدهند.
از مهمترین مراکز جذب گردشگر و اماکن دیدنی این شهر میتوان به موزه سنندج که در خیابان امام(ره)، کوچه حبیبی قرار گرفته، اشاره کرد که در آن آثار زیبا و ماندگاری از اشیای تاریخی کردستان و ایران به نمایش گذاشته شده است.
پیشینه تاریخی
ساختمان موزه در اصل بخش بیرونی عمارت ملالطفالله شیخالاسلام بوده است این عمارت از بناهای باشکوه و اعیانی شهر سنندج است که حدود 150 سال پیش توسط ملالطفالله که یکی از علمای بزرگ آن دوره و معاصر ناصرالدین شاه بوده، ساخته شده است.
عمارت پس از فوت بانی آن توسط نوادگان او به دو بخش مجزا تفکیک شده و به فروش رسیده است، بخش اندرونی به تملک خانواده حبیبی و بخش بیرونی به تملک عبدالحمید خان سنندجی(سالار سعید) درآمده است از این امروز هر بخش از بنا با نام این مالکان جدید شناخته میشود.
سالار سعید بخش بیرونی عمارت را در سال 1336 به اداره فرهنگ(آموزش و پرورش) واگذار کرد و تا سال 1351 این بخش در اختیار اداره فرهنگ بوده و برای مواردی چون دانشسرا، کتابخانه و خانه پیشاهنگان مورد استفاده قرار گرفته است و در همین سال از طرف وزارت فرهنگ و هنر وقت برای تأسیس موزه تملک شد و پس از مرمت و آماده سازی در مهر 1354 با نام موزه سنندج افتتاح شد.
بخش اندرونی نیز تا سال 1371 در مالکیت خانواده حبیبی بود و در این سال به تملک اداره میراث فرهنگی درآمد و اکنون محل سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان کردستان است.
این موزه از ابتدای تأسیس دارای 2 بخش باستانشناسی و مردمشناسی بوده و در بخش باستانشناسی آن اشیاء دورههای مختلف از ماقبل تاریخ تا دوره قاجار نگهداری میشود که بخشی از این اشیا متعلق به استانهای دیگر و یا مکشوفه از قاچاقچیان است.
بخش مردمشناسی موزه هم قبل از انقلاب به صورت نمایشگاه موقت اداره میشد و هر چند مدت یکبار اشیای یکی از استانهای کشور را در این بخش به نمایش میگذاشتند و بعد از انقلاب نیز این بخش صرفاً به نمایش اشیای مردم شناسی کردستان اختصاص داده شد و با تأسیس خانه کرد در سال 1382 اشیای مردمشناسی موزه به خانه کرد منتقل شده و کل فضای موزه به نمایش اشیا باستان شناسی و تاریخی اختصاص یافت.
بخشهای مختلف موزه
بخش پیش از تاریخ: این بخش در راهرو ورودی و یکی از اتاقهای جنب سالن اصلی قرار گرفته است، در بخش پیش از تاریخ یک مجموعه ظروف سفالی نگهداری میشوند که مکشوفه از مناطق کردستان و به ویژه شهرستان بانه هستند، تعدادی از ظروف نیز مربوط به کنگاور میباشند در بین اشیا این بخش پیهسوزهای مکشوفه از بانه بسیار قابل توجه هستند.
بخش تاریخی
شیای دوران مختلف تاریخی عمدهترین اشیای موزه را تشکیل میدهند، سالن اصلی یکی از اتاقهای جنب سالن و راهرو خروجی به نمایش این اشیا اختصاص یافته است، مهمترین آنها اشیای مکشوفه از تپه زیویه است.
علاوه بر اشیاء زیویه مجموعهای از اشیا فلزی و سفالی دیگر شامل انواع سرنیزه، خنجر، حلقههای گوناگون، مجسمههای کوچک و ظروف سفالی با اشکال مختلف و بعضا با نقوش کنده و یا ترسیم شده به رنگهای قرمز، خاکستری، نخودی و همچنین ظروف شیشهای شامل انواع پیاله و عطردان در این بخش وجود دارد که با توجه به توقیفی بودن آنها، محل دقیق کشف آنها معلوم نیست.
قسمت دیگری از اشیای بخش دوران تاریخی، خمرههای سفالی هستند که اصطلاحاً به خمرههای تدفینی مشهور هستند، این خمره ها به علت حجم بزرگشان در فضای باز موزه نگهداری میشوند و تعدادی از آنها کوچکتر هستند در فضای داخلی موزه قرار داده شدهاند آخرین اشیایی که به این بخش افزوده شده اسکلتهایی هستند که از حفاریهای سال 1387 شهرک زاگرس سنندج به دست آمدهاند.
بخش اسلامی
اشیای این بخش به دو قسمت سفالی و فلزی تقسیم شدهاند، در سالن سفال اشیای زیبایی از هنر سفالگری هنرمندان دوره اسلامی نگهداری میشوند این اشیا که عبارتند از تنگ، کاسه، قدح، بشقاب و مجسمه که به طرز استادانهای ساخته شده و با لعاب، نقوش و خطوط تزئین شده بخش بسیار کمی از این اشیاء متعلق به استان کردستان است و اکثر آنها مربوط به نقاط دیگر کشور و بهویژه ری، کاشان و نیشابور هستند.
در قسمت اشیای فلزی نیز انواع کاسه و بادیه، تنگ سینی، سنگابه، دیگچه و انواع پیه سوز نگهداری می شود.
بخش نمایش موقت
این بخش زیرزمین ساختمان یا همان حوضخانه است و هم اکنون به نمایش اشیای هنر خارجی اختصاص یافته و از اشیای مهم این بخش می توان به مجسمههای برنزی و ظروف شیشهای اشاره کرد.
اشیای این بخش برحسب برنامههای موزه تعویض میشوند و علاوه بر موارد ذکر شده و اشیای آن تعدادی سنگ نوشته که عبارتند از کتیبهها و سنگ قبرها در فضای باز موزه نگهداری میشوند. در این گزارش، ویدئویی از موزه سنندج میبینید.
انتهای پیام/481